نویسندگی نوعی نگرش به زندگی است. درحقیقت وقتی شما مشغول به نوشتن می شوید بیشترازاین که قصد داشته باشید درمورد«افراد و اتفاق ها»صحبت کنیدمی خواهید ازطریق«اشخاص وحوادث»حرفتان را بگویید. شما باید باغوطه ورکردن آدم ها درفضای مجازی داستان،پوشش آن ها را بردارید وماهیت اصلی شان راعیان کنید. این یعنی لذت خوب نوشتن. به این معنی که شماهمواره شیوه ای متفاوت برای انتقال آن چه می اندیشید دردستانتان دارید. چراکه وقتی حرفی تازه برای گفتن دارید حرکتی ذهنی،درونتان را به تکاپو واداشته و روح شما را روبه نوبه نو شدن سوق می دهد. آن گاه،داستان دستاویزی برای این جنبش فکری خواهد شد. ازهمین روست که گفته اند کسی که می نویسد اصولا آدم روشنفکری است. زیرا مدام اندیشه سیالی دارد. زیرا مدام جهان را از زاویه ای تماشا می کند که دیگران از نگریستن به آن عاجزند . زیرا مدام تو را می بیند. تو را می گوید. تو را می نویسد. با تمام خواسته هایت. با تمام تنهاییت. با تمام خودت. تا خوانده شوی کتاب ناخوانده من ... .
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
تبادل لینک هوشمند