نه – اوضاع به قدری خطرناک شده و عراقی ها آنقدر جلو آمده اند که ...

این جمله ای است که فصل بیست و هشتم با آن شروع می شود. بخش مهمی که دروازه ی ورود به درگیریهای شدیدتر وبه قطع یقین پیشروی کاملتر دشمن خواهد بود. قسمت ذکر شده به علاوه فصل قبلی (بیست و هفتم ) -که آن هم در جای خود حاوی مطالب تاریخی خاص و قابل توجه است –در حقیقت نوعی مقدمه چینی را برای سقوط شهر به ذهن خواننده منتقل می کند:

شرایط بحرانی تر و بدتر شده بود...دیگر کمتر خانه ای بود که ویران نشده یا زخمی برنداشته باشد.(توصیف زیبا )...باد می وزید و خاروخاشاک را در خیابانهای خالی این طرف و انطرف می برد.همه چیز کابوس شهر در حال سقوط را تداعی می کرد......انگار دیگر برای همه محرز شده بود که قضیه جنگ جدی است و رژیم بعث عراق با این همه نیرو و تجهیزاتی که به میدان آورده ، فقط قصد گرفتن خرمشهر را ندارد...حلقه ی محاصره ی عراقیها که نعل اسبی وارد شهر شده بودند تنگتر شده بود...جاده ی خرمشهر – اهواز به کلی بسته شده بود... (صفحات 489 و492 )

ودر ادامه وضعیت نیروهای مقاومت با تصاویر روشن ، ملموس وقابل درکی به موازات موقعیت پیش آمده اینطور توصیف می شود:

...مدافعین بومی یا غیر بومی را می دیدم که از شدت خستگی نای راه رفتن ندارند و سلانه سلانه خودشان را می کشانند.حتی اسلحه های بالای دوششان را نمی توانستند نگه دارند.اسلحه توی دستشان بود وقنداقش روی زمین کشیده می شد. معلوم بود چند روز است پلک روی هم نگذاشته اند که نمی توانند چشمهایشان را باز نگه دارند ... (صفحات 492 493 )(این سطوربه هم فشرده یک گزارش تصویری بسیار زیبا وتاثیرگذار ودر عین حال مستند از حال وهوای آخرین روزهای پایداری خرمشهر است.)

در صفحه پانصد باز با یکدندگی وجروبحث زهرا سر رفتن به محل درگیریها مواجه می شوم .آنجا که ستوان اقارب پرست به عنوان یک مافوق به همراهان او می گوید این خواهرها باید برگردند . توی خطهای پایین ،اصرار و پافشاری دوباره نتیجه می دهد.زیرلب ناراضی از این سرپیچی ، با خودم می گویم :زنها در جنگ خودشان فرمانده ی خودشان هستند.

چند ورق بعد ، خسته از درگیریها  دا را می بندم .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: